میهن من

میهن من

میهن من میهن شعر و شراب و دلبری است

میهن من میهن آزادگی و سروری است

میهن من میهن شیخ است اما باده نوش

میهن من میهن مست است اما خرقه پوش

مردمش خون میخورند اما فقط خون صبوح

مستهایش یک نفس با محتسب در گفتگو

آسمان دلخوشیهایش همیشه پر شهاب

میهن من سرکه اش هم میدهد طعم شراب

میهن من زادگاه دختران آسمان

گیسهاشان دست باد و کنج لبها خون چکان

غیرتش تیغی به روی دختران شهر نیست

میهنم با خنده های دخترانش قهر نیست

سینه اش آتشفشان درد ، البرزش خموش

ظاهرش آرام اما باطنش پر جنب و جوش

میهنم از سالهای درد سیلی خورده است

میهن من تکه تکه روزگاری مرده است

میهن من میهن مردان بی مقدار نیست

میهن من-نه-سزاوار شب بسیار نیست

میهن من سینه خود را به خنجر می درد

گر ببیند جای اسبان خر،به دشتش میچرد

میهن من پهلوان است ولی خونخوار نیست

میهن من چون خدایش در پی پیکار نیست

میهن من آسمانش،آسمانش رازقی است

کار و بار مردمانش عاشقی و عاشقی است

گر چه کنج سینه اش از مین و سیم خاردار

میهن من خفته در خون هشت سال آزگار

گر چه دزدان زیادی گنج هایش برده اند

گر چه حقش را به صد ترفند گاهی خورده اند

میهن من رسم مردی را رعایت میکند

میهن من پیش نامردان نجابت میکند

هیچ میدانی کجایی؟آی اینجا آریاست

آی این خانه حسابش از همه دنیا سواست

آی اینجا یک اهورا دارد اما بیشمار

آرش جان در کمان و سورنای تک سوار

میهنم شیر است ،شیر بیشه های سرد و تار

میهنم مرد است مرد روزهای کارزار

ای ایران سرزمین مهربانم نعره کن

دشتهایت خشک خواهد شد بیا و گریه کن

بغض بشکن عقده های کهنه ات را باز کن

ناز اشک نازنینت،سرزمینم ناز کن

گر چه میدانم که مردی،ولیکن بی کسی

شیر شیرانی ولیکن زخم خوردستی بسی

مرد مرد است، اگر بسته زنجیر شود

شیر شیر است اگر خسته شود،پیر شود

                                                                                                           سارا ساعت