تو همانی که می اندیشی

جیمز آلن، ناشر کتاب تو همانی که می اندیشی، آن را اثری سرشار از مفهوم راستین، اقتدار و سحر و جادو می خواند.    تو همانی که می اندیشی نزدیک صد سال تمام کتابی پرفروش بوده است. تو همانی که می اندیشی با استواری هر چه  تمام تر به اثبات رسانده است که با وجود جثۀ کوچکش در زمینۀ تحول خویشتن یا خودیاری، ابزاری نیرومند بوده است. شاید به این دلیل که همواره می توان حقیقت را به زبانی ساده گفت، اما چون حقیقت بر زبان آید تأثیرش شگفت و شگرف و ژرف خواهد بود.  

اندیشه و قصد  

مادامی که اندیشه به قصد نپیوسته باشد، هیچ توفیق هوشمندانه ای به دست نمی آید. اکثریت مردم اجازه می دهند که پیوسته اندیشه بر اقیانوس زندگی شناور باشد. بی هدفی شرارت است، و آن کس که خواهان فاجعه و نابودی نیست، نباید بی مقصد پیش براند.

آنان که در زندگی شان قصدی کانونی ندارند، دستخوش نگرانی ها و ترس ها و مشکلات و ترحم به حال خود می شوند، که جمیعاً نشانه های سستی است – که قطعاً مانند گناهان سنجیده و برنامه ریزی شده – (اگرچه در مسیری متفاوت) به شکست و ناکامی و بدبختی و فقدان می انجامد، زیرا سستی نمی تواند در کائناتی محاط در قدرت بقا یابد.

آدمی باید قصدی مشروع را در دلش محفوظ نگاه دارد، و عزم به انجام دادنش کند. باید این قصد را نقطۀ کانونی اندیشه هایش سازد. این قصد می تواند سیمای آرمانی معنوی یا هدفی دنیوی – بسته به طبیعت انسان در لحظۀ موجود – به خود بگیرد. هر چه که هست، آدمی باید پیوسته نیروهای اندیشه اش را بر هدفی که برگزیده است متمرکز کند. باید این قصد را وظیفۀ متعالی خود، و خویشتن را وقف حصول آن کند، و نگذارد اندیشه هایش در خیالات و آرزوها و رؤیاهای جانبی و پراکنده پرسه بزند. این است آن شاهراهی که به خویشتن داری و تمرکز راستین می انجامد. حتی اگر بارها و بارها در به انجام رساندن قصدش شکست بخورد (و مادامی که بر سستی اش غلبه نکرده است باید نیز چنین باشد)، نیروی منش حاصل معیار کامیابی راستین او خواهد بود، و نقطۀ آغازی تازه برای اقتدار و پیروزی آتی او.

آنان که برای ادراک قصدی عظیم آماده نیستند، باید اندیشه ها را بر انجام دادن بی نقص وظیفه شان – هر اندازه نیز که ناچیز بنماید – متمرکز سازند. تنها به این شیوه اندیشه ها می توانند جمع و متمرکز شوند، و عزم و نیرو پرورش یابد. با این کار، هیچ چیز نیست که به سرانجام نرسد.

سست ترین جان، که از سستی اش باخبر و به این حقیقت معتقد باشد؛ با این اعتقاد، می تواند بی درنگ ابراز وجود کند، و تلاش بر تلاش و صبر بر صبر و نیرو بر نیرو بیفزاید، و هیچگاه از پیشرفت بازنایستد و سر انجام به شیوه ای الهی ببالد و نیرومند شود. و آن نیرو فقط زاییدۀ تلاش و ممارست اوست.

همان گونه که انسانی دارای جسمی ضعیف می تواند با آموزش دقیق و صبورانه نیرومند شود، انسانی صاحب اندیشه های سست نیز می تواند با ممارست در درست اندیشیدن، اندیشه هایش را نیرومند سازد. کنار گذاشتن بی هدفی و سستی، و آغاز اندیشیدن با هدف، یعنی ورود به دستۀ نیرومندانی که شکست را تنها یکی از راه های توفیق می انگارند، همۀ اوضاع و شرایط را وا می دارند تا خادم آن ها باشند، و نیرومندانه می اندیشند و بی باکانه دست به عمل می زنند و ماهرانه به مقصود می رسند.

انسان با خبر از قصدش، باید ذهناً راه مستقیم رسیدن به آن را مشخص کند، بی آنکه به راست یا چپ بنگرد. تردیدها و ترس ها باید با شدتی هرچه تمام تر حذف شوند، آن ها عناصری متلاشی کننده اند که خط مستقیم تلاش را در هم می شکنند و آن را منحرف و بی اثر و خنثی می سازند. اندیشه های تردید و ترس هیچگاه کاری را به انجام نمی رسانند و قادر به انجام دادنش نیز نیستند و همواره به شکست می انجامند. قصد و نیرو و قدرت انجام دادن کار و همۀ اندیشه های نیرومند، به محض درون خزیدن ترس و تردید باز می ایستند. ارداه را به انجام رساندن، از این آگاهی برمی خیزد که می توانیم به انجام برسانیم. ترس و تردید دشمنان بزرگ آگاهی اند، و کسی که آن ها را بپروراند، آن ها را به هلاکت نمی رساند، خود را هلاک می کند.کسی که بر تردید و ترس غلبه کرده است، بر شکست فائق آمده است.  هر اندیشه اش با اقتدار متفق است، و دلیرانه با همۀ مشکلات کنار می آید و خردمندانه بر آن ها غلبه می کند. مقاصدش را در فصل مناسب می کارد، و آن ها شکوفا می شوند و میوه هایی به بار می آورند که پیش از موقع به زمین نمی افتند.

اندیشه هایی که بی باکانه با قصد متفق شده باشند، به نیرویی خلاق بدل می شوند. کسی که این را می داند، آماده است که چیزی برتر و نیرومندتر از مَشتی اندیشه های پراکنده و حس های گذرا شود. و کسی که به این امر می پردازد، حکمران  آگاه و هوشمند قدرت های ذهنی اش شده است.