جا داره از شاعر بزرگمون فردوسی نکو نام یادی کنیم

  شعر فردوسی شاعر ملی ایران در خصوص شکست ایرانیان و یزدگرد سوم در جنگ با اعراب

چو بخت عرب بر عجم چیره شد/ همی بخت ساسانیان تیره شد

بر آمد ز شاهان جهان رو قفیز/ نهان شد زر و گشت پیدا پشیز

دگرگونه شد چرخ گردون بچهر/ ز آزادگان پاک ببرید مهر

به ایرانیان زار و گریان شدم/ ز ساسانیان نیز بریان شدم

دریغ آن سر و تاج و آن مهر وداد/ که خواهد شدن تخت شاهی بباد

کز این پس شکست آید از تازیان/ ستاره نگردد مگر بر زیان

چو با تخت منبر برابر شو/ همه نام بوبکر و عمر شود

تبه گردد این رنج های دراز/ نشیبی دراز است پیشش فراز

نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر/ ز اختر همه تازیان راست بهر

ز پیمان بگردند و ز راستی/ گرامی شود گژی و کاستی

رباید همی این از آن آن از این/ ز نفرین ندانند باز آفرین

نهانی بهتر ز آشکارا شود/ دل مردمان سنگ خارا شود

شود بنده ی بی هنر شهریار/ نژاد و بزرگی نیاید بکار

به گیتی نماند کسی را وفا/ روان و زبان ها شود پر جفا

از ایران و از ترک و از تازیان/ نژادی پدید آید اند میان

نه دهقان همه ترک و تازی بود/ سخن ها بکردار بازی بود

نه جشن و نه رامش نه گوهر نه نام /بکوشش زهر گونه سازند دام

بریزند خون از پی خواسته/ شود روز گار بد آراسته

زیان کسان از پی سود خویش/ بجویند و دین اندر آرند پیش

ز پیشی و بیشی ندارند هوش/ خورش نان کشکین و پشمینه پوش

چو بسیار از این داستان بگذرد/ کسی سوی آزادگان ننگرد

در جای دیگر فردوسی در نامه ای از زبان پور هرمزد شاه به سعد وقاص

یکی نامه ای بر حریر سفید/ نوشتند و پر بیم و چندی امید

بعنوان بر از پور هرمزد شاه/ جهان پهلوان رستم کینه خواه

سوی سعد وقاص جویند جنگ/ پر از رای و پر دانش و پر درنگ

بمن باز گوی آنکه شاه تو کیست/ چه مردی و آیین و راه تو چیست

بگرد که جوئی همی دستگاه/ برهنه سپهبد برهنه سپاه

به نانی تو سیری و هم گرسنه/ نه پیل و نه تخت و نه بار و بنه

زشیر شتر خوردن و سوسمار/ عرب را به جایی رسیده ست کار

که فر کیانی کند آرزو/ تفو بر تو ای چرخ گردون تفو

شما را به دیده درون شرم نیست/ ز راه خرد مهر و آزرم نیست

بدین چهر و این مهر و این راه و خوی/ همی تخت و تاج آیدت آرزوی

جهان گر باندازه جوئی همی/ سخن بر گزافه نگوئی همی

سخنگوی مردی بر ما فرست/ جهاندیده و گرد دانا فرست

بدان تا بگوید که رای تو چیست/ به تخت کیان رهنمای تو کیست

---

«زشـــیــر شتــر خوردن و سوسمار» //ز دســــت خــطـاهــای ایــن روزگار
«عرب را به جــایی رسیده است کار» //که گشته است بر دوش ایران سوار
«تــفــو بــر تــو ای چرخ گردون تفو»//بـــرایـــــن شوربــختـان مجنون تـفو
سه پاره از این خاک پر قدرمان //شــده خار چشم اماراتیان
پشه چیست ، که ادعایش چه باد ؟// ویک فوت ما بهر او تند باد
امارات ، بی خود مــکــن ادعـــا // مــروری بــکــــن درس جـــغـــرافـــیــا
زتـــاریــــخ هم دور و بــیــگانــه ای// ویـــا آن کـــه مدهوش و دیوانه ای
محال است یـــک مــتر از خـــاک مــا // جــدا گردد از مــیــهــن پـــاک مـــا
نــدیـــدی مگر حال صـــدامــیـــان//چــگـونــه بــرافـــتــاد ه اند از مـیـان
اگــرچـــیـــزی از خـــاک ایــران زمـیـن// بــشــد قــســمــت آن بُت جور و کین
بـه تـــو نــیـــز خـواهـد رسد چیزکی // اگر پرسی ازمن بگویم زکی
سرافراز و « جـاویــــد» بــــادا وطـــن // ودور از وجـــودش شـــــود اهـــرمن
بــــه تاریـــخ این نکتــه مــانــَد به یاد //
« چــو ایـــران نـبــاشــد تــن مـن مباد»