پاییز

پاییز   پاییز برگریز گریزان ز ماه و سال     بر سینه سپیده دم تو نوار خون         آویختند  با صبحگاه سرد تو فریاد گرم دوست                                      آمیختند پاییز میوه سحری رنگ سخت وکال             واریز قصر اب تو در شامگاه سرخ                   نقش امیدهای به آتش نشسته است                          دم سردی نسیم تتو در باغ های لخت                                فرمان مرگ بر تن برگ شکسته است                                        دروازه ها گشودی و تابوت های گل از       شهر ما گریخت عطر هزار ساله امید های ما  بارنگ سرخ خون  بر خاک خشک ریخت فردای برف ریز پاییز  هنگام رویش گل یخ از کنار سنگ              ای ننگ ای درنگ                              قندیل های یخ را                                                  چه کسی ذوب می کند ؟  وین جام های می را چه کسی آورد به زنگ ؟  پاییز  ای آسمان رقص کلاغان خشک بال                گل خانه شکسته در شاخه های فقر                       دراین شب سیاه که غم بسته راه دید                                        کو خوشه ستاره ؟   کو ابر پاره پاره ؟  کو کهکشان سنگ فرش تا مشرق امید ؟                        وقتی سوار هست و همآورد گرد هست برپهنه نبرد سمندر دلاوران                                  چوگان فتح را  امید برد هست                   آویزهای غمزده برگهای خیس                                                  وی روزهای گس                چون شد که بوسه هست و لب بوسه خواه نیست ؟ چون شد که دست هست و کس نیست دسترس ؟ در سرزمین مابیهوده نیست بلبل آشفته را نوا                                       در هیچ باغ مگر باغ ما سیاه  یک سرخ گل نمی شکفد با چنین صفا یک سرگشت نیست چنین تیره و تباه                در جویبار اگرچه می دود الماس های تر                                                      و آواز خویش را                                                  می خواند پر سوزتر شبگیر رهگذر لیکن در این زمان             بی مرد مانده ای پاییز                                   ای بیوه عزیز غم انگیز مهربان سیاوش کسرایی