پاییز

پاییز   پاییز برگریز گریزان ز ماه و سال     بر سینه سپیده دم تو نوار خون         آویختند  با صبحگاه سرد تو فریاد گرم دوست                                      آمیختند پاییز میوه سحری رنگ سخت وکال             واریز قصر اب تو در شامگاه سرخ                   نقش امیدهای به آتش نشسته است                          دم سردی نسیم تتو در باغ های لخت                                فرمان مرگ بر تن برگ شکسته است                                        دروازه ها گشودی و تابوت های گل از       شهر ما گریخت عطر هزار ساله امید های ما  بارنگ سرخ خون  بر خاک خشک ریخت فردای برف ریز پاییز  هنگام رویش گل یخ از کنار سنگ              ای ننگ ای درنگ                              قندیل های یخ را                                                  چه کسی ذوب می کند ؟  وین جام های می را چه کسی آورد به زنگ ؟  پاییز  ای آسمان رقص کلاغان خشک بال                گل خانه شکسته در شاخه های فقر                       دراین شب سیاه که غم بسته راه دید                                        کو خوشه ستاره ؟   کو ابر پاره پاره ؟  کو کهکشان سنگ فرش تا مشرق امید ؟                        وقتی سوار هست و همآورد گرد هست برپهنه نبرد سمندر دلاوران                                  چوگان فتح را  امید برد هست                   آویزهای غمزده برگهای خیس                                                  وی روزهای گس                چون شد که بوسه هست و لب بوسه خواه نیست ؟ چون شد که دست هست و کس نیست دسترس ؟ در سرزمین مابیهوده نیست بلبل آشفته را نوا                                       در هیچ باغ مگر باغ ما سیاه  یک سرخ گل نمی شکفد با چنین صفا یک سرگشت نیست چنین تیره و تباه                در جویبار اگرچه می دود الماس های تر                                                      و آواز خویش را                                                  می خواند پر سوزتر شبگیر رهگذر لیکن در این زمان             بی مرد مانده ای پاییز                                   ای بیوه عزیز غم انگیز مهربان سیاوش کسرایی

جا داره از شاعر بزرگمون فردوسی نکو نام یادی کنیم

  شعر فردوسی شاعر ملی ایران در خصوص شکست ایرانیان و یزدگرد سوم در جنگ با اعراب

چو بخت عرب بر عجم چیره شد/ همی بخت ساسانیان تیره شد

بر آمد ز شاهان جهان رو قفیز/ نهان شد زر و گشت پیدا پشیز

دگرگونه شد چرخ گردون بچهر/ ز آزادگان پاک ببرید مهر

به ایرانیان زار و گریان شدم/ ز ساسانیان نیز بریان شدم

دریغ آن سر و تاج و آن مهر وداد/ که خواهد شدن تخت شاهی بباد

کز این پس شکست آید از تازیان/ ستاره نگردد مگر بر زیان

چو با تخت منبر برابر شو/ همه نام بوبکر و عمر شود

تبه گردد این رنج های دراز/ نشیبی دراز است پیشش فراز

نه تخت و نه دیهیم بینی نه شهر/ ز اختر همه تازیان راست بهر

ز پیمان بگردند و ز راستی/ گرامی شود گژی و کاستی

رباید همی این از آن آن از این/ ز نفرین ندانند باز آفرین

نهانی بهتر ز آشکارا شود/ دل مردمان سنگ خارا شود

شود بنده ی بی هنر شهریار/ نژاد و بزرگی نیاید بکار

به گیتی نماند کسی را وفا/ روان و زبان ها شود پر جفا

از ایران و از ترک و از تازیان/ نژادی پدید آید اند میان

نه دهقان همه ترک و تازی بود/ سخن ها بکردار بازی بود

نه جشن و نه رامش نه گوهر نه نام /بکوشش زهر گونه سازند دام

بریزند خون از پی خواسته/ شود روز گار بد آراسته

زیان کسان از پی سود خویش/ بجویند و دین اندر آرند پیش

ز پیشی و بیشی ندارند هوش/ خورش نان کشکین و پشمینه پوش

چو بسیار از این داستان بگذرد/ کسی سوی آزادگان ننگرد

در جای دیگر فردوسی در نامه ای از زبان پور هرمزد شاه به سعد وقاص

یکی نامه ای بر حریر سفید/ نوشتند و پر بیم و چندی امید

بعنوان بر از پور هرمزد شاه/ جهان پهلوان رستم کینه خواه

سوی سعد وقاص جویند جنگ/ پر از رای و پر دانش و پر درنگ

بمن باز گوی آنکه شاه تو کیست/ چه مردی و آیین و راه تو چیست

بگرد که جوئی همی دستگاه/ برهنه سپهبد برهنه سپاه

به نانی تو سیری و هم گرسنه/ نه پیل و نه تخت و نه بار و بنه

زشیر شتر خوردن و سوسمار/ عرب را به جایی رسیده ست کار

که فر کیانی کند آرزو/ تفو بر تو ای چرخ گردون تفو

شما را به دیده درون شرم نیست/ ز راه خرد مهر و آزرم نیست

بدین چهر و این مهر و این راه و خوی/ همی تخت و تاج آیدت آرزوی

جهان گر باندازه جوئی همی/ سخن بر گزافه نگوئی همی

سخنگوی مردی بر ما فرست/ جهاندیده و گرد دانا فرست

بدان تا بگوید که رای تو چیست/ به تخت کیان رهنمای تو کیست

---

«زشـــیــر شتــر خوردن و سوسمار» //ز دســــت خــطـاهــای ایــن روزگار
«عرب را به جــایی رسیده است کار» //که گشته است بر دوش ایران سوار
«تــفــو بــر تــو ای چرخ گردون تفو»//بـــرایـــــن شوربــختـان مجنون تـفو
سه پاره از این خاک پر قدرمان //شــده خار چشم اماراتیان
پشه چیست ، که ادعایش چه باد ؟// ویک فوت ما بهر او تند باد
امارات ، بی خود مــکــن ادعـــا // مــروری بــکــــن درس جـــغـــرافـــیــا
زتـــاریــــخ هم دور و بــیــگانــه ای// ویـــا آن کـــه مدهوش و دیوانه ای
محال است یـــک مــتر از خـــاک مــا // جــدا گردد از مــیــهــن پـــاک مـــا
نــدیـــدی مگر حال صـــدامــیـــان//چــگـونــه بــرافـــتــاد ه اند از مـیـان
اگــرچـــیـــزی از خـــاک ایــران زمـیـن// بــشــد قــســمــت آن بُت جور و کین
بـه تـــو نــیـــز خـواهـد رسد چیزکی // اگر پرسی ازمن بگویم زکی
سرافراز و « جـاویــــد» بــــادا وطـــن // ودور از وجـــودش شـــــود اهـــرمن
بــــه تاریـــخ این نکتــه مــانــَد به یاد //
« چــو ایـــران نـبــاشــد تــن مـن مباد»